Pierwsza luneta powstała w 1604 roku i została skonstruowana przez holenderskiego optyka Z. Jansena. W jego ślady 5 lat później poszedł Galileusz, który lunetę postanowił wykorzystać do obserwacji i badań astronomicznych. Współcześnie piękna mosiężna luneta żeglarska to głównie marynistyczny prezent, pełen morskiej symboliki prestiżowy przedmiot „z duszą”, w epoce Wielkich Odkryć rozsuwana, mosiężna luneta była nieodłącznym atrybutem każdego Kapitana, który taksował przez nią horyzont wypatrując nieznanych lądów lub wrogich fregat – mosiężna luneta stała się kapitańskim symbolem dalekowzroczności, umiejętności przewidywania i patrzenia w dal.
Luneta żeglarska jest bardzo prosto skontrowana. W praktyce jest to rura, która na zakończeniach ma odpowiednio obiektyw refrakcyjny, a z drugiej strony okular. Obecna klasyfikacja lunet obejmuje 3 rodzaje. Lunetę ziemską, keplerowską (od nazwiska J. Keplera), oraz luneta galileuszowską.
Powiększenie lunety możemy ustawiać dowolnie poprzez zamienianie 
okularów o coraz mniejszych ogniskowych soczewki. Lunety powszechnie wykorzystywane były w żeglarstwie, oraz podczas łowów, gdzie służyła do wytropienia zwierzyny.
Na współczesną lunetę składa się o wiele więcej części składowych aniżeli na pierwotną jej wersję. Luneta dzisiaj musi posiadać takie elementy jak tuba optyczna, blokada przesuwu pionowego, blokada przesuwu poziomego, czy układ ogniskujący. Dzięki takim dodatkom, lunety dzisiaj są bardzo precyzyjnymi i zaawansowanymi urządzeniami. Mosiężna luneta w drewnianym pudełku lub umieszczona na drewnianym statywie jest współcześnie również pełnym symboliki marynistycznym przedmiotem charakteryzującym miłośników morskich opowieści, sławnych Kapitanów i Wielkich Żaglowców.
